bloggen: een noodzakelijk kwaad?

Is dit niet een van de meest universele eigenschappen van de mens: Je inspannen om gezien, gehoord te worden, iemand te zijn, waar anderen niet omheen kunnen? Kortom, je eigen plek in deze wereld verwerven, waardoor je eigen bestaan niet bij voorbaat volkomen zinloos lijkt?

Iemand (wie?) deed eens de uitspraak: Mijn streven in het leven is om in elk geval een boek geschreven, een kind gekregen en een boom geplant te hebben. Voor velen misschien een heel herkenbare wens, maar ook wel heel westers; immers, wat zal een bewoner van het regenwoud het interesseren om een boek geschreven te hebben, wanneer ie waarschijnlijk nooit van zijn leven een boek in handen zal krijgen, en misschien niet eens kan lezen. Een boom planten zou hem wel uitkomen, maar of hij dat persoonlijk zal nastreven?

Wat bovenstaande uitspraak wel aangeeft, is de wens van mogelijk eenieder om sporen op deze aarde na te laten. Dat geldt ook voor mij persoonlijk in elk geval.
Gelukkig heb ik al ettelijke boeken op mijn naam gebracht: Boeken over Spaanse grammatica, een aantal reisgidsen... En kinderen heb ik ook al voortgebracht: Vier stuks wel liefst. Zelfs een volgende generatie is al aan het ontspruiten; net trotse oma geworden van een eerste kleinzoon.
En die boom, ach, die boom, had ik voorheen niet een leuke tuin, waar ik toch ook een paar twijgen in de grond heb gestoken? Dus ik ben al aardig op weg naar onsterfelijkheid.

Blijkbaar zijn er steeds grotere volksstammen van overtuigd geraakt, dat bloggen de weg is om jezelf te veredelen, aandacht te genereren, je identiteit te polijsten, ofwel om je bestaan zin te geven. Maar waarom blijf ik dan toch in mijn onderbuik het gevoel houden dat bloggen appelleert aan een vergaand exhibitionisme, en dat reacties op bloggen vooral afkomstig zijn van voyeuristen die blijkbaar niets anders te doen hebben dan op het gesnater en gekwaak van anderen te reageren?

Dit zijn mijn eerste pogingen om mijn zielseroerselen door middel van een blog wereldkundig te maken, maar het bevalt me nog niet echt. Net zomin als Hyves, Facebook en Linked.nl mij kunnen bekoren. Ik zie mijn kinderen ermee bezig, en merk hoe die steeds verdergaand in elkaars sites kunnen loeren en snuffelen, hoe ze via vrienden bij vrienden van vrienden van vrienden kunnen komen. Hoe mijn lief opgespoord wordt door exen die hem wisten te traceren via Hyves en weer afspraakjes begonnen te maken. Dat internet begint langzaam zijn draden in een eindeloos web tussen mensen te spinnen die dachten dat (soms goddank) die draden met bepaalde mensen verbroken waren en die misschien totaal niet zaten te wachten op miljoenen nieuwe virtuele 'vrienden'.

Ik ben nog niet overtuigd, maar ik zal mijn schreden op dit pad willens en wetens nog even vervolgen. Eens kijken wat het oplevert.